Brief aan Maria,
Maria, zoals zoveel vrouwen, koos je de stilte van de nacht om een kind te baren. In je laatste dagen moest je nog onvoorzien op reis. Het kerstverhaal herinnerde er ons aan hoe armoedig de omstandigheden bij Jezus' geboorte waren. Schril in contrast daarmee verspreidde het nieuws over de geboorte zich als een vurige komeet. Lofzang, vreugde en gejubel alom.
Maar hoe die eerste nacht verder nog verliep, dat vertelt het verhaal niet. Ik kan me voorstellen dat je niet geslapen hebt, omdat je maar bleef kijken naar je Kind. Zo sta je in kerststallen en op tal van schilderijen, zoals dat van Geertgen tot Sint Jans. Met je handen in een driehoek gevouwen, kijk je naar een heel kleine boreling, die een zee van plaats over heeft in de voederbak. Ik zie zoveel vragen in je ogen. Met de geboorte is een spannend gebeuren goed afgelopen. Maar dan? Zo'n pasgeboren kind ziet er zo oneindig kwetsbaar en breekbaar uit. Wat als het kindje huilt, honger heeft, ziek wordt? Wat als het later mis loopt? De kunstkenner wijst er op dat in de middeleeuwen het perspectief nog niet op punt stond. Toch denk ik dat het de bedoeling van de schilder was om het kind zo klein te maken. Daardoor wordt de bezorgde blik in je ogen nog opvallender. Iedereen die moeder of vader wordt, weet het: bij de geboorte begint het: zorgen en zorgen maken. Over alles en nog wat.
In medische termen gesproken, verandert de hormonenhuishouding bij vrouwen na de bevalling op korte tijd drastisch. Dat leidt tot huilbuien, soms tot een depressie: de baby blues. Die zie ik niet in jouw gezicht, Maria. Maar ik vind het wel treffend dat je sinds de middeleeuwen met een hemelsblauwe mantel wordt afgebeeld. In die mantel zijn mensen een symbool van Gods moederlijke zorg voor iedereen gaan herkennen. De voorbije maanden leerde ik in het ziekenhuis een oude vrouw kennen. Ze droeg een hemelsblauwe peignoir. Bij het laatste gesprek lag ze in bed, de kamerjas als een deken over haar. Ze vertelde hoezeer ze er naar verlangde dat Ons Lief Vrouwke haar snel zou komen halen nu. "Dan slaat ze haar blauwe mantel om me heen en ga ik met haar mee, naar de hemel," zei ze. Ze bad met vaste stem en glinsterende ogen het Weesgegroet. Toen ik afscheid nam, heb ik de blauwe peignoir nog een beetje vaster om haar heen gelegd.
Maria, uit dit jaar vol intrieste gebeurtenissen, wil ik jouw hemelsblauwe mantel als teken van hoop meenemen naar het nieuwe jaar. Heel veel mensen hebben trouwens het voorbije jaar zorg voor gekwetste en lijdende mensen opgenomen. Het jaaroverzicht halen ze er niet mee. Maar ze maken wel nieuw en verder leven mogelijk. Een heel teder liedje van Sinead O'Connor over moederlijke zorg sluit hier wonderwel bij aan. "This is to mother you" is een zacht en traag lied, "om je te verzorgen en iedereen te helpen door de eenzame nacht en groot verdriet". Ik kan me voorstellen Maria, dat jij zo teder en zacht hebt gezongen, die eerste nacht. En God weet hoeveel nachten daarna.
This is to mother you van Sinead O'Connor
Geen opmerkingen:
Een reactie posten