Brief aan Annabel
Lieve Annabel, sinds een week sta je weer volop te pronken in mijn tuin. Ik bewonder de uiterst ranke manier waarop je twijgen de alsmaar groter wordende witte bloembollen torsen. Ik krijg er niet genoeg van te zien hoe de wind je in beweging brengt, hoe de zon een weg baant door je bloembollen, die ragfijn zijn opgebouwd.
Bloemen met een vrouwennaam, ik heb daar iets mee. Zeker met een hortensia. Drie vrouwen uit de kennissenkring van de 18de eeuwse botanicus Commerson komen in aanmerking voor die naam: of zijn minnares, die vermomd als man de verre reis naar nieuwe planten meemaakte, of een bekende astronome, of de dochter van de prins van Nassau. Ik weet nog altijd niet voor welk van deze drie verhaaltjes ik ga: voor de mooie, de slimme of de machtige vrouw… Voor elk wat wils, lijkt het wel.
Bovendien kreeg hortensia er doorheen de tijd veel zusjes bij.
In mijn tuin staat er een flinke familie van bij mekaar. Vanaf juni raken ze echt in vorm. De meest uitbundige en verfijnde hortensia ben jij, Annabel. Als geen ander overtuig je me ervan dat de zomer bij uitstek het seizoen is van het volle leven.
Wie hunkert er niet naar een vol leven? In de laatste lessenreeks van het vijfde jaar nodigde ik de leerlingen uit groot te dromen, hun perfecte dag te beschrijven. Ze gingen bijna allemaal voor een zeer goed gevulde dag, met onbeperkt budget. De dag begon met kort uitslapen. Anders zou het er allemaal niet in passen. Er kwam opvallend veel winkelen in voor, lekker eten, warm weer, iets doen met de vrienden en ’s avonds een wandeling langs het strand. Je ziet het zo voor je.
Drie lessen later heb ik het schooljaar afgesloten, op het gras, met stilte. Samen stil zijn. Weinigen van hen hebben dat al ooit mogen proberen. Sommigen vonden het maar niets, anderen grepen die kans aan met een gretigheid, die je hart verwarmt. Als hulp om stil te kunnen worden, vroeg ik hen aandacht te hebben voor hun ademhaling. Velen schreven nadien op dat ze er rustiger van waren geworden. Bij anderen bleven er te veel gedachten komen. Hen zag je wel verbaasd rondkijken omdat de rest van de klas er zo ernstig mee bezig bleef.
Stil proberen worden, aandachtig zijn bij vanzelfsprekende dingen zoals ademen, dat raakt voor mij dieper aan het volle leven, dan een dag van gebeurtenissen. Echt stil worden is bovendien niet gemakkelijker dan een dag vol activiteiten steken. De confrontatie met jezelf, met wat leven is, is sterker in stilte, dan in geluid. Ik hoop stiekem dat sommige leerlingen deze zomer ook de stilte eens bewust opnieuw een kans geven. Misschien komen ze dan, vroeg of laat, ook bij jou terecht, lieve Annabel. En raken ze net als ik diep verwonderd over hoe je tegelijk én een volle bloembol kan hebben én alle ruimte om de lucht, de adem, ja wie weet, de Geest zoals die zweefde over het water, er helemaal doorheen te laten waaien. De uitbundige harmonie die jij toont, daar blijf ik van dromen, een hele zomer lang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten