Slechts een uur te laat stopte “Bus 9 - IJD Flanders” op jullie zonovergoten kerkplein, omzoomd met overdekte terrassen. Daaronder een handvol oude mensen, afwachtend toekijkend. Uit de kerktoren weergalmde “Firmes en la fe” - Geworteld in het geloof – het themalied van de Wereldjongerendagen. Jullie veel te snelle woorden Spaans omhulden ons en leidden ons de kerk binnen. Daar kregen we een kaars. Rond de doopvont werd het even stil. We hernieuwden onze doopbeloften. Achteraf gezien voelde het ook aan als een gedoopt worden in jullie gemeenschap. Vooraan werd op scherm geprojecteerd hoe het grote Wereldjongerendagenkruis ook in jullie bisdom Salamanca was geweest. We herkenden een ander Wereldjongerendagenlied: “Jesus Christ, you are my life”. We begonnen mee te zingen. Dat toverde een glimlach op jullie gezichten.
Ook jullie moesten even wennen aan het idee om enkele dagen het leven te delen met 53 onbekende jongeren en begeleiders, die niet zo veel Spaans kenden. Meteen ontdekten jullie de kern van de Wereldjongerendagen: je hoeft de taal niet te spreken om elkaar echt te ontmoeten. Bij jullie ging die ontmoeting gepaard met een enorme vreugde en toewijding aan mekaar. Overal werd gezongen en gedanst. Overal werden banden gesmeed door samen iets te doen: spelen, paëlla maken én samen zijn in gebed. Want ook dat werd met grote hartstocht beleefd, met jullie pastoor Tomas als grootste vertolker. Aan alles zag je, dat hij zo graag had, dat we hem meteen begrepen, ook al werd hij zo schitterend inlevend vertaald door Guido. Tomas bleef proberen, ging eenvoudiger spreken – dat gevoel had ik toch - tot hij met volle bezieling, ons opriep ons hart open te stellen voor Christus, om de armsten te dienen. Een preek, die werd begrepen, lang voor hij werd vertaald.
Het afscheid van jullie volk was erg emotioneel en moeilijk. Je kan aan geen mens uitleggen hoe het mogelijk is dat mensen op korte tijd zo aan mekaar gehecht kunnen geraken, dan tijdens Wereldjongerendagen. We zullen jullie vriendschap voor altijd meedragen – amigos para siempre!
En dan moest Madrid nog komen. Daar geen volk van amper
duizend, maar een mensenzee van over het miljoen, gedragen door het geloof in
Christus. Toch gebeurde daar op elke meter straat en plein precies hetzelfde: vreugdevolle
ontmoetingen van hart tot hart. Zoals het meisje dat huppelend naar ons toe kwam
en bleef vragen: “Begrijp jij mij?” Dat deden we - en niet alleen omdat ze
Duits sprak! Met een stralende glimlach toonde ze een schrift. Ze verzamelde handtekeningen
uit alle plaatsen ter wereld. Ik tekende voor België en “Malinas-Bruselas” in
het bijzonder. Stralend ging ze verder, nieuwe ontmoetingen tegemoet.
Ik stel me voor dat anderhalf miljoen jongeren zo terug naar huis zijn gegaan. En dat ze nu aan ons vragen: “Kan je me begrijpen?” Als ook wij met ons hart ‘ja’ zeggen, blijven ze misschien wel verder gaan, af en toe huppelend, steeds meer “firmes en la fe”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten