Brief aan ijzeren Jim
Ijzeren Jim is je bijnaam. Je kreeg hem omdat in al je films de impact van technologie op het mens-zijn een belangrijke rol spelen. Je bent bekend voor tal van science fiction films, boordevol spannende actie. Een van je films is Avatar. Die vind ik ronduit schitterend. Het gros van de film bestaat uit computeranimatie. Dat is zo goed gedaan en je verhaal is zo meeslepend, dat je dat snel helemaal vergeet. In essentie is Avatar een ecologisch sprookje, met mensen als slechteriken van dienst. Gewapend met technologie
trekken ze naar een weerloze groene planeet. Er wordt een poging gedaan om de lokale bevolking met zachte hand tot verhuizen aan te zetten, om hun bodem te kunnen ontginnen. Als dat niet snel genoeg gaat, wordt overgegaan tot bruut geweld. Maar dat haalt het niet. Je geeft aan dat wanneer het evenwicht met de natuur te zeer in het gedrang komt, het Leven zelf reageert en zich met succes verzet, zich niet laat vernietigen. En dat is uiteindelijk een heerlijke boodschap van hoop.
In je film zitten ook twee uitspraken, die me enorm bezighouden. De eerste uitspraak valt wanneer een soldaat, de held van het verhaal, bij de lokale bevolking terecht komt en het volk zich afvraagt of hij dan misschien hun levenswijze kan leren begrijpen. Of zit zijn beker van kennis ook al te vol, zoals die van de wetenschappers? Je filmheld antwoordt: “Geloof me vrij, mijn beker is leeg”. Zo loopt hij als een onwetend en onhandig kind in die een nieuwe wereld rond. Nieuwsgierig én ondernemend. Vooral bij die laatste houding loopt hij het risico dingen te vernielen, zonder de ernst hiervan te beseffen. De heldin van het verhaal moet hem bijstaan en behoedt hem voor vernielzucht. Zo wordt hij stilaan een nieuwe wereld binnengeleid, tot het hem helemaal verandert en hij er ook consequent naar begint te handelen.
Op dat moment spreekt hij een tweede zin uit, een zin die het inheemse volk gebruikt als begroeting: “Ik zie jou”. In je film wordt dit telkens een beetje plechtig gebruikt. Maar het gaat hier om zoveel meer! Het is een elkaar tegemoet kijken, een kijken ver voorbij het onmiddellijk zichtbare, recht naar de concrete persoon. Het is een zin die verbinding maakt met een ander. Het is beseffen dat je bij mekaar hoort en echt met elkaar verbonden bent. Prachtig is dat.
Zit dit verlangen niet in ieder van ons: echt gezien worden door iemand, aanvaard worden zoals we echt zijn? En hoe lukt het je om een ander mens echt te zien? Moet je beker daarvoor leeg zijn? Of gevuld worden met iets? Zoals de vijf verstandige meisjes die olie meenamen voor hun lege lampen, om de Bruidegom tegemoet te kunnen treden? Zij zagen hem in het volle licht, op een verrassend moment. Waar halen wij de olie vandaan, de kracht, de inspiratie, om echt open te staan voor anderen, die we plots ontmoeten? Hoe kunnen wij als mensen met mekaar verbonden leven?
Dank je Jim, dat je met je film deze vragen over de kracht van echt leven zo prachtig oproept en ontwikkelt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten