Enkele maanden na mijn geboorte werd het bisdom Antwerpen heropgericht. Hoewel ik soms plagend zeg dat het tof was van de toenmalige paus om zo met mijn toekomst rekening te houden, was helemaal niet te voorzien dat het bisdom een keertje belangrijk ging worden in mijn leven.
Het woord bisdom heb ik pas laat in mijn leven leren kennen. Jezus, kerk, parochie,… Die woorden kregen al vroeger inhoud. Toen ik als 20-jarige mee in de catecheseploeg stond, kwam daar het woord bisschop bij. De bisschop, die toen pas nieuw was, kwam na het vormsel kennis maken met de catechisten. Ik werd door de anderen naar voor geduwd om als eerste een hand te geven aan de rijzige gestalte. Die vuurproef liep goed af. Dat ik vijf jaar later perschef op het bisdom zou worden, was toen nog helemaal niet te voorzien.
Ik onthoud van mijn eerste maanden op het bisdom het veelvuldig verloren rijden. Zoals ik nu verloren rij in het doolhof van mijn stageparochie. Wat ik ook onthoud is de ongelooflijke openheid die me toen overal, en nu weer opnieuw, te beurt viel. Kernzin van het 25-jarige bisdom, gevierd in 1987, was “samen gedragen verantwoordelijkheid”. Niet dat die overal voorbeeldig verliep, soms verre van, maar er werd op vele fronten bewust gezocht naar manieren om priesters en leken, vooral vrouwen, samen in te zetten voor de toekomst. Want die liet wel duidelijk voorzien dat er grote problemen zouden aankomen.
Ik heb het bisdom Antwerpen bijna 25 jaar lang mogen leren kennen van op een heel bijzondere post. Ik ben op ontelbare plekken op interview en bezoek mogen gaan. Aan jan en alleman mogen vragen: Wat beweegt jou? Wat daagt jou uit? Hoe zie jij kerk en geloof? En dat dan tot een zo helder mogelijk artikel mogen verwerken voor DACO, Kerk en Leven, Kerknet. Ik stelde heel vaak vast dat het woord bisdom, en zeker het veel moeilijkere woord ‘diocees’, veraf stond van het concreet werken aan de plaatselijke gemeenschap. Soms omdat het bisdom letterlijk en figuurlijk veraf was. In andere situaties omdat het bisdom bewust op afstand gehouden werd. Maar als het gesprek uitdraaide op vergelijkingen maken met andere bisdommen, dook meestal een zekere fierheid op. Dan toch blij te werken in het bisdom Antwerpen.
En nu zijn we allebei 50 jaar. Wat kan je dan nog? Niet meer alles. Elk jeugdig enthousiasme raakt vroeg of laat buiten adem. Dan val je haast vanzelf stil en komt de vraag: waarom doe ik dat nu eigenlijk allemaal? Dat is precies wat het jubileummotto “Kerk onder stroom” beoogt. Wat of beter wie blijft ons bewegen? Voor mij leidde de vraag, onverwacht, tot een nieuw antwoord. Ik ging godsdienstles geven en begon aan de opleiding tot pastoraal werkster. Ik wroet nu mee in een plaatselijk werkveldje.
En zo kijk ik naar jou, bisdom Antwerpen. Komt er ook bij jou een nieuw antwoord? Er wordt alleszins met man en macht naar gezocht. Wie weet is dit jubileum de start van een nieuwe periode van 25 jaar, al is dat ook nog helemaal niet te voorzien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten