Ik ken je niet persoonlijk, maar ik wil je langs deze weg heel graag bedanken. Enkele maanden geleden schreef je een brief aan God, voor een wedstrijd uitgeschreven voor de Maand van de Spiritualiteit. En je won. Terecht.
Nu heb ik ook zelf in mijn klassen van het zesde jaar een lessenreeks over God en beelden van God afgerond. En als laatste stap nodigde ik hen uit om hun godsbeeld te tekenen of te verwoorden of… een brief aan God te schrijven. Om hen een voorbeeld te geven over hoe ze dat zouden kunnen aanpakken heb ik een van hen jouw brief laten voorlezen voor de klas. Ik kan je met geen pen beschrijven hoeveel indruk jouw brief op hen heeft gemaakt. En tot mijn verrassing greep telkens bijna de helft van de klas de kans aan om ook eens aan God te schrijven.
Ze vonden het even raar als jij: een brief schrijven aan iemand waarvan ze eigenlijk niet weten of ie bestaat. Maar ze stapten daar, zoals jij, ook overheen. En dan hadden ze best wel wat vragen aan God te stellen. Belangrijke vragen. Over waarom hun familielid al moest sterven. En als ze dan toch daarboven ergens bij God zijn, of er dan extra goed voor hen kan worden gezorgd? Of boze brieven, omdat ze een aantal dingen echt niet fair vinden. Ze schreven brieven die even oprecht zijn en even diep gaan als die van jou. Ik weet niet of jij jouw brief in de klas hebt voorgelezen. Zij hebben dat wel gedaan. En het werd heel stil. En er kwamen tranen. En gesprekken. Over of er iets is na de dood. En wat ze nu denken over God. Het werden heel sterke momenten.
En dan kwam de laatste klas eraan. Zij hadden al van de andere klassen gehoord dat het wenen was, met die brieven aan God. Maar ze zaten er ongelooflijk klaar voor. Enthousiast bijna. Mooi om zien. En ze zeiden: wij gaan niet wenen! Want we weten dat al. Ik stelde voor om toch maar eerst met de brieven te beginnen. Bij de tweede brief was het al raak. Verdriet dat ze alle dagen mee naar school slepen en terug naar huis. Verdriet dat tussen de vrolijke momenten van het leven door eventjes mag storen, het kwam nu helemaal naar boven. Het kreeg ruimte en werd gedragen. Het was intens erg, maar zo mooi. Met zoveel respect voor mekaar ook. Want ook dat is niet evident in een klasgroep.
Voor dat alles wil ik jou echt bedanken, Lotte. Want zonder jouw brief, die mij ook erg raakte, zou ik hen nooit voorgesteld hebben zoiets te doen. En dan hadden we een fantastische kans gemist om God en het leven even bij mekaar te brengen. En ja, we eindigden iets luchtiger. Maar ook de tekening toonden heel mooi hoe ze geworsteld hebben om zich iets van God voor te stellen. Pareltjes gewoon. En als afsluiting: een warme klasknuffel.
Voor mij kan het dit jaar niet meer stuk. Ook al hoop ik nu wel dat in de meer vrolijke thema’s die er nog aan komen - over vriendschap, liefde en relaties - God ook even hun leven mag komen raken. Hoe ze Hem/Haar/Het dan ook voorstellen. En dat hoop ik ook voor jou. Het ga je goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten