Onkruid

16de zondag door het jaar

“Het is maar aan de meet dat de prijzen worden uitgedeeld,” zei mijn vader. De eerste keer dat hij het tegen mij zei, was toen ik met een schitterend rapport was thuisgekomen. Ik vond het een beloning waard. Maar hij zei: “het is aan de meet dat de prijzen worden uitgedeeld”. En dus moest ik wachten tot op het einde van het schooljaar. Een keer kwam ik eens met een minder rapport thuis. Ik verwachtte stevige opmerkingen. Maar toen zei hij ook: “Het is aan de meet dat de prijzen worden uitgedeeld.” Toen was het niet frustrerend, maar een troost en een aanmoediging.

Het leven brengt van alles met zich mee: succes en tegenslag, geluk en verdriet. Maar nooit zijn ze de meet. Het leven gaat door, tot aan het moment van de oogst. Ik vind het mooi dat in de evangelielezing van vandaag de goede en de slechte dingen die gebeuren vergeleken worden met een akker. Want het klopt. Je mag de grond nog zo mooi klaarmaken, nog zo’n goed zaad gebruiken, het is nooit de enige plant die opschiet. Er schieten ook andere dingen uit de grond: onkruid. En in het verhaal wordt gevraagd dat onkruid te laten staan, tot aan de oogst. Maar dit is natuurlijk geen lesje in biologisch tuinieren.
Het goede zaad is de boodschap van Jezus. Een boodschap die is beginnen kiemen in de samenleving van toen en doorheen de tijden tot bij ons is geraakt. Maar er is lang niet allemaal zuivere tarwe gegroeid. Er staat werkelijk van alles tussen. Maar ik denk dat van ons niet gevraagd wordt om het onkruid uit te beginnen trekken.

Omdat je je altijd kan vergissen. Je kan altijd iets verkeerds uittrekken of het goede beschadigen dat er vlak bij staat. Het is met andere woorden niet aan ons zo ingrijpend te oordelen. Want ook al denk je dat iets zeker fout is, toch kan er een goede kant aan zijn die je niet zag. Maar die God wél ziet. Want, God “ziet naar wat er leeft in ons hart” en kan daar met een ongelooflijk geduld en zachtheid mee omgaan. Tot het dan toch - soms pas aan de meet - goed zaad voortbrengt. Voor mensen die er in slagen, soms ook met ontzettend veel pijn en opoffering, om heel hun leven correct te zijn, voorbeeldig trouw blijven aan de regels, is dat een ergerlijke boodschap. Maar voor wie er veel minder in slaagt om een leven lang altijd de juiste keuzes te maken, is het een boodschap van hoop, van bevrijding zelfs. Omdat het uiteindelijk toch goed kan komen. Omdat er bij God echte barmhartigheid is en eindeloos geduld.

Is het dan maar allemaal gelijk wat we doen? Neen, want het moment van de oogst blijft. Er is de uitnodiging om te blijven groeien. Het is niet omdat er onkruid mee opschiet, dat de uitnodiging om ons in te zetten voor Gods boodschap zwakker klinkt. We zijn en blijven allemaal geroepen om het beste dat in ons hart leeft kansen te geven. Maar dat doe je niet door te oordelen over hoe anderen het slechter doen, maar door het goede vanuit de diepste bronnen in jezelf laten opborrelen en dit proberen te delen met anderen. Niet als lesje: “dit zou jij eigenlijk ook beter doen in je leven” maar wel als uitnodiging - geduldig en barmhartig: “weet je, dit laat mij ten volle leven, misschien heb jij er ook iets aan?”